Robiąc porządki można znaleźć kilkadziesiąt tysięcy dolarów lub dzieło samego Leonardo da Vinci. W tym tygodniu wpadł mi w ręce rachunek za założenie telefonu z 1968 roku.
W latach 60 tych ubiegłego stulecia stacjonarny telefon był luksusem porównywalnym do telefonu walizki, z bardziej współczesnych lat dziewięćdziesiątych lub numeru sześciocyfrowego z chwili obecnej.
Jak widać na załączonym obrazku, koszt zainstalowania aparatu telefonicznego wynosił 1000 zł, kabel kosztował 408 zł, a abonament 40 zł. Aby porównać ceny, trzeba zauważyć, iż przeciętna pensja miesięczna w 1968 roku wynosiła 2106 zł [link] W gospodarce centralnie sterowanej nie było problemem wydać ok. 3/4 średniej pensji na telefon, ale problemem było go otrzymać. Telefony dostawały osoby z klucza partyjnego lub osoby, z którymi kontakt był niezbędny np.:lekarze, inżynierowie.
Aby zrozumieć tło historyczne, zajrzałem do kilku źródeł. W czasie kiedy ten telefon był instalowany, w Polsce w marcu 1968 roku odbywały się demonstracje studenckie, a w lekkoatletyce zwyciężała Irena Szewińska. W USA został zabity, ubiegający się o elekcję Robert F. Kennedy, brat zastrzelonego prezydenta Stanów Zjednoczonych Johna F. Kennedy’ego.
By w PRL dostać telefon, formalnie trzeba było złożyć podanie w Urzędzie Telekomunikacji i.. czekać 😉 no właśnie. Wiem, że pracownicy kolei nie mieli takich problemu.